9

Tum gun evde dondum durdum.huzursuzdum.kilometrelerce otemde benimle dogru durust bir sey paylasmayan ailem olduguna bin sahit birileri vardi ve ben onlarin derdiyle dertleniyordum.en nefret ettigim huyumdur.haberlerde bir sey gorsem aglardim.babam da aglardi.birinin hikayesini duyunca.kendimi hissizlesmis hissederken geri gelmisti iste.hayatim baskalarinin derdiyle dertlenmekle gecmisti.ne kadar kiziyordum kendime okuldaki arkadaslarim ,annem. sadece kendileri konusunca yanimdalardi.ben anlatamadim.kendi hikayemi acilarimi buyutmedim.belli belirsiz duygu kipirtilariydi benimkiler.kimsenin derdinin kimsenin umrunda olmadigini biraz gec anladim.artik cocuklar bile biliyorken .